Ostra niewydolność wątroby

Wciąż niejednokrotnie przyczyną ostrej niewydolności wątroby jest zakażenie wirusem typu B (HBV), ale mogą doprowadzić do niej: leki, toksyny np. znajdujące się w niejadalnych grzybach czy wstrząs. Początkowo chorych z infekcją HBV leczy się zachowawczo, choć tylko ich 5-10% jest w stanie przeżyć bez konieczności transplantacji, u pozostałych pacjentów wszystkie możliwe działania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, a już pogarszający się stan jest wskazaniem do przeprowadzenia szybkiej transplantacji wątroby, celem ratowania życia. Po przeszczepieniu wątroby ryzyko wznowy infekcji HBV obejmuje 0-17% chorych, ale może się ono obniżyć dzięki wdrożonej terapii przeciwirusowej, tak w okresie okołooperacyjnym jak również w dalszej przyszłości chorego po przeszczepieniu, ponadto stosując pozaustrojowe wspomaganie niewydolnej wątroby czy przeszczepiając hepatocyty. Wątrobę do transplantacji można pobrać:

1. od dawcy zmarłego.
2. od dawcy żywego fragment narządu lub...
3. zastosować pomocnicze przeszczepienie części wątroby.

Biorąc pod uwagę, obserwując po zastosowaniu której techniki transplantacji otrzymuje się najlepsze wyniki leczenia, stwierdzono, że jest nią przeszczepienie od dawcy zmarłego, które najczęściej przeprowadza się w krajach Europy i Stanów Zjednoczonych.

Sprzyjającą dla pacjenta z ostrą niewydolnością wątroby metodą leczenia jest pomocnicze przeszczepienie fragmentu wątroby. Dzięki temu jego własna, doświadczona stanem chorobowym wątroba ma szansę na odbudowę i dzięki temu jej właściciel nie będzie musiał przyjmować leków immunosupresyjnych. W czasie trudnego pod względem technicznym zabiegu transplantolog przeprowadza resekcję części osobistej wątroby pacjenta- przeważnie jej lewego płata lub usytuowanych z boku, lewych segmentów by następnie uzupełnić tę lukę wszczepieniem fragmentu wątroby pochodzącego od dawcy żywego albo zmarłego. Pozytywną rolą nowo przeszczepionego fragmentu wątroby jest darzenie wsparciem, bycie opoką dla metabolicznie niesprawnej wątroby własnej chorego, tym samym umożliwiającej mu odbudowę jego własnej.
Jednak nie wszyscy za tym sposobem leczenia się opowiadają, są do niego przekonani, gdyż twierdzą, że istnienie własnej zakażonej wirusem B wątroby stwarza niebezpieczeństwo reinfekcji (powtórnej infekcji) z rozprzestrzenieniem zakażenia na tę nowo przeszczepioną. Nadzieję, że tak się nie stanie lub ryzyko to będzie pomniejszone ofiarują immunoglobuliny anty-Hbs (HBIg) jak również leki przeciwwirusowe, które zabezpieczają organizm pacjenta i pozwalają, zwłaszcza jego własnej wątrobie na regenerację w czasie niespiesznym, ale dla wielu chorych zbawiennym także z uwagi na możliwość odstawienia immunosupresji!

źródłem informacji stał się periodyk medyczny „Transplantologia praktyczna” autorstwa : Leszka Pączka, Krzysztofa Muchy i Bartosza Foroncewicza.